Wageninen, The Netherlands
September 24, 2013
Source: September issue of Plant Life, digital newsletter on plant research at Wageningen UR.
By Plant Research International, Plant Breeding
Lots of tomato, cucumber and pepper seeds fly abroad from Schiphol every year and the Netherlands is the world’s largest exporter of vegetable seeds. Most of the ten largest vegetable seed companies in the world have their headquarters and their R&D activities here. According to the Chinese business expert Zhen Liu, this Dutch success story can be attributed to the unique fact that competing Dutch seed companies also cooperate with each other. Another factor is that Wageningen UR’s Plant Sciences currently has the largest international network of plant institutes in the world.
Zhen Liu, now a consultant in Beijing, defended her PhD thesis at Wageningen UR on 26 August. To identify the driving forces behind the success of Dutch and Chinese seed companies, she carried out literature studies, sent out questionnaires and interviewed directors of companies and institutes. This allowed her to ascertain why the Dutch seed industry has been so successful, and what China needs to do in order to make its own more innovative.
“It’s difficult to create cooperative structures in China,” she tells us over a cup of tea in Wageningen. “The government still organises everything there. Here in the Netherlands the seed companies organise themselves.” She cites the example of the Wageningen biotechnology company Keygene, which now employs 130 workers. This was set up twenty years ago by a number of Dutch family companies, including Enza Zaden and Rijk Zwaan. While each partner would find it prohibitively expensive to invest in new biotechnology on their own, as stakeholders they can share costs and gain access to the most advanced technologies.
According to Liu, another noteworthy phenomenon is the programme run by the Centre for BioSystems Genomic (CBSG). This combines funding from the government, Wageningen UR and vegetable seed and seedling companies for molecular-genetic research. The content is also determined jointly.
Such cooperation is still seen as impossible in China. When Liu wrote a story about Keygene in a Chinese journal last year, she received several emails and phone calls. “Directors of seed companies were really shocked,” she says. “They asked me: how is this possible? How can competitors set up a company together?”
China has a long history of good vegetable seed. The first Chinese agriculture handbook, Qi Min Yao Shu, described the need for seed improvement as far back as two and a half thousand years ago. China also has the world’s largest cultivated area used for vegetables. But the sector is mostly fragmented at present. Most seed companies are small and only grow and sell seed. Zhen Liu concluded that, out of the 8700 seed companies registered in 2010, only 112 were actually involved in vegetable breeding and employed more than ten people. Moreover, some of the most important of these firms were branches of Dutch companies.
“Chinese vegetable seed companies still invest very little in biotechnology,” Liu notes. “Last month I spoke with the director of the largest cucumber seed company in China and he asked: ‘why should I do that? Isn’t investment the government’s job?’”
Liu also charted the network of research institutes by investigating the Chinese and foreign authors and citations of articles in the plant sciences. She found that, of all the plant institutes, Plant Sciences Wageningen had the most foreign connections between 2009 and 2011, followed by Wisconsin University (US), INRA (France) and Cornell University (US). According to Liu, this huge international network is another factor that promotes innovation in the Dutch vegetable seed sector.
Cooperation and specialisation are good for innovation, she concludes. “There are hundreds of institutes working on improving tomatoes right now in China. Each region has one, but they compete for the same public funds. And the only way to get starting material or information is to be very good friends with your colleague. More specialisation can change this: institutes can focus on specific tomatoes or vegetables.”
Zhen Liu now works as a business developer at Wageningen UR’s China office in Beijing. She also has a private consulting company, PraxitheaBridge. When asked whether Dutch seed companies can also learn something from China she pauses for a moment and thinks of something. Only weeks after she had written her article on Keygene in the Chinese journal one of China's vegetable seed companies made an appointment for a visit and signed a contract with Keygene. “The Chinese are very open to innovation and can also make decisions quickly. In the Netherlands, there are always more meetings about everything.”
Samenwerking verklaart succes Nederlandse groentezaad industrie
Elk jaar vliegen vanuit Schiphol heel wat tomaten-, komkommer- en paprikazaden naar het buitenland. Nederland is namelijk de grootste exporteur van groentezaden. Van de tien grootste groentezaadbedrijven in de wereld hebben de meesten hun hoofdvestiging en hun R&D hier. Volgens de Chinese bedrijfskundige Zhen Liu is dit Nederlandse succesverhaal te danken aan het unieke feit dat hier concurrerende zaadbedrijven met elkaar samenwerken. En wat volgens haar ook bijdraagt: Wageningen UR heeft op dit moment het omvangrijkste internationaal netwerk van alle plantinstituten in de wereld.
Zhen Liu, inmiddels consultant in Beijing, promoveerde op 26 augustus bij Wageningen UR. Om de drijfveren achter het succes van Nederlandse en Chinese zaadbedrijven te achterhalen, deed ze literatuuronderzoek, stuurde ze enquêteformulieren rond en interviewde ze directeuren van bedrijven en instituten. Zo achterhaalde ze waarom de Nederlandse zaadindustrie zo succesvol is, en tevens wat er in China nog moet gebeuren om daar de zaadindustrie innovatiever te maken.
‘In China is het moeilijk om samenwerking te organiseren’, vertelt ze. ‘Daar organiseert de overheid nog alles. Hier in Nederland organiseren zaadbedrijven zichzelf.’ Als voorbeeld geeft ze het Wageningse biotechnologiebedrijf Keygene, dat inmiddels 130 werknemers telt. Een paar Nederlandse familiebedrijven waaronder Enza Zaden en Rijk Zwaan zetten het twintig jaar geleden op. Voor elke partner afzonderlijk zou het duur worden om in nieuwe biotechnologie te investeren. Maar als aandeelhouder konden ze de kosten delen en tegelijkertijd toegang houden tot de meest geavanceerde technieken.
Ook opmerkelijk vindt ze een programma als het Centre for BioSystems Genomic (CBSG). Daarin hebben de overheid, Wageningen UR en de groentezaad- en pootgoedbedrijven ieder meebetaald aan moleculair-genetisch onderzoek. Ze bepaalden ook samen de inhoud.
In China wordt dergelijke samenwerking nog als onmogelijk gezien. Toen Zhen Liu vorig jaar over Keygene een verhaal schreef in een Chinees vakblad kreeg ze verschillende mailtjes en telefoontjes. ‘Directeuren van zaadbedrijven waren echt geschokt’, vertelt ze. ‘Ze vroegen me: hoe kan dit? Hoe kunnen concurrenten nu met elkaar een bedrijf opzetten?’
China heeft één van de langste geschiedenissen van goed groentezaad. Het eerste Chinese landbouwhandboek, QiMinYAoSu geheten, beschreef 2500 jaar geleden al de noodzaak van zaadveredeling. China heeft ook het grootste areaal voor groententeelt. Maar op dit moment is de sector vooral versnipperd. De meeste zaadbedrijven zijn klein en doen alleen aan zaad vermeerderen en verkopen. Zhen Liu concludeerde dat van de 8700 geregistreerde zaadbedrijven (in 2010) er maar 112 echt veredelen in groentegewassen en meer dan 10 mensen in dienst hebben. Tot de belangrijkste van die Chinese bedrijven behoren - nota bene - vestigingen van Nederlandse bedrijven.
De Chinese groentezaadbedrijven investeren nog nauwelijks in biotechnologie’, merkte Zhen Liu. ‘Vorige maand sprak ik de directeur van het grootste komkommerzaadbedrijf en die vroeg zich af: ‘Waarom zou ik dat doen? Dat doet de overheid toch?’
Zhen Liu bracht ook het netwerk van de onderzoeksinstituten in kaart door van artikelen in de plantwetenschappen de (buitenlandse) auteurs en citaties te onderzoeken. Zo kwam ze erachter dat van alle plantinstituten tussen 2009 en 2011 Wageningen UR het meeste samenwerkte in het buitenland, gevolgd door Winconsin University (VS), het INRA (Frankrijk) en Cornell University (VS). Volgens Zhen Liu is ook dit grote internationale netwerk een factor die de innovatie in de Nederlandse groentezadensector bevordert.
Samenwerking en specialisatie is goed voor innovatie, zo concludeert ze. ‘In China zijn nu honderden instituten tomaten aan het veredelen. Elke regio heeft er eentje. Maar ze concurreren met elkaar om dezelfde overheidsfondsen. Alleen als je hele goede vrienden met je collega bent, krijg je uitgangsmateriaal of informatie. Met meer specialisatie is dit te veranderen: instituten kunnen zich op verschillende tomaten of groentes gaan richten.’
Zhen Liu werkt nu als business developer op het China-Wageningen UR kantoor in Beijing. Daarnaast heeft ze een eigen consultancy bedrijf, PraxitheaBridge. Op de vraag of de Nederlandse zaadbedrijven ook wat van China kunnen leren blijft het een hele tijd stil. Maar dan vindt ze toch wat. Binnen een paar weken nadat ze haar artikel over Keygene in het Chinese vakblad had geschreven, had een van de Chinese groentezaadbedrijven al met Keygene een afspraak gemaakt voor een bezoek, waarna een contract werd getekend. ‘Chinezen staan heel open voor vernieuwingen en kunnen ook snel beslissen. In Nederland moet over alles veel langer worden overlegd.’
Topics
Species
